مدت زیادی از تولد برادر محمد کوچولو نگذشته بود.محمد مدام به پدر و مادرش اصرار می کرد که با نوزاد کوچک تنهایش بگذارند.پدر و مادرش می ترسیدند محمد هم مثل بیشتر بچه های چهار پنج ساله به برادرش حسودی کند و بخواهد به او آسیبی برساند.به همین دلیل جوابشان همیشه نه بود.اما در رفتار محمد هیچ نشانی از حسادت دیده نمی شد، با نوزاد مهربان بود و اصرارش هم برای تنها ماندن با او روز به روز بیشتر می شد، بالاخره پدر و مادرش تصمیم گرفتند موافقت کنند.
 محمد با خوشحالی به اتاق نوزاد رفت و در را پشت سرش بست.اما لای در باز مانده بود و پدر و مادرش می توانستند مخفیانه نگاه کنند و بشنوند.آنها محمد کوچولو را دیدند که آهسته به طرف برادر کوچکش رفت.صورتش را روی صورت او گذاشت و به آرامی گفت:نی نی کوچولو،به من بگو خدا چه جوریه!من داره یادم میره...!

خدا یادتان و یارتان باد... .