هز تو ممنونم ای تیر،چرا اینقدر دیر کردی.من از صبح تا به حال انتظار تو را می کشموتو مرا که می رفت تا با خجالت پس از بابا بمانم با افتخارجلوتر از بابا راهی کردی.اگر تو به فریادم نمی رسیدی ممکن بود بابا برود و من بمانم و آنوقت... 
    چرا گریه می کنی؟نه! به خدا من از تو دلگیر نیستم؛می دانم که تو تقصیر نداری،درست مثل من.
     ای تیر!من از دنیای شما چیز زیادی نمی دانستم،اما امروز همه چیز را دریافتم،در دنیایی که برای بابای مظلوم من که پیامبر خدا صبح و مسا بر صورتش بوسه می زد جایی نباشد،ماندن فقط یک اشتباه است.
     ای تیر!بگذار حرف دلم را بزنم؛وقتی شهیدان همه با هم می روند،وقتی آنها  در انتخاب بزرگشان  دنیا را به پای دین قربانی می کنند،وقتی آنها ازمیان این همه مولا سر بر آستان حسین می سایند،خلاصه وقتی شهیدان دنیا و مافیها را رها می کنند آنها که جا می مانند نمی خواهم بگویم بیچاره اند ولی کارشان خیلی سخت خواهد بود.یعنی به کجا دل خوش داشته اند؟به چه امیدی مانده اند؟ای تیر!هر کدامشان را که دیدی بگو،بگو ای کسانی که به گمان خود زنده مانده اید!اگر می دانستید شهیدان کجا رفته اند،اگر می دانستید در کنار حسین بودن یعنی چه،تاب از توانتان می رود هر کس که شعور داشته باشد،هرکس که دنیا این عجوزه ی بزک کرده را خوب شناخته باشد هر کس که درد ماندن و غم فراق آزارش می دهداگر پس از شهیدان باز بماند تنها سخنی که می تواند داشت این است که«بدا به حال من که هنوز مانده ام»..........