این اولین مطلبیه که توی این وبلاگ می نویسم.امیدوارم خوشتون بیاد.در باره ی عنوان وبلاگ هم بعدا
صحبت می کنم.
حالا که نه چون بلبل می خوانیم و نه چون رود میرویم پس بایید چون کوه بمانیم.

کوه پرسید ز رود
زیر این سقف کبود
راز ماندن در چیست؟     گفت:در رفتن من
کوه پرسید:و من؟         گفت:در ماندن تو
بلبلی گفت:و من؟
خنده ای کرد و گفت:     در غزلخوانی تو
آه از آن آبادی
که در آن کوه رود
رود مرداب شود
و در آن بلبل سرگشته سرش را به گریبان ببرد
و نخواند دیگر
من و تو بلبل و کوه و رودیم
راز ماندن جز
در خواندن من ماندن تو رفتن یار سفر کرده ی مان نیست بدان                 ابوالفضل سپهر         

...و ما خواهیم ماند...به هر قیمتی که باشد!!
علی یارتون...