آیت الله جوادی آملی در بیانی ارزشمند می فرمایند:

((بزرگانی مثل مرحوم فیض کاشانی، صدرالمتالهین شیرازی و حکیم سبزواری از کسانی بودند که به خواندن غزل های حافظ اهتمام داشتند. انسان وقتی غزلی می خواند، احساس الهی پیدا می کند و شورش و تبهکاری را کنار می گذارد. بعضی با شعر و غزل مانوسند، بعضی با دعا و مناجات، بعضی با قرآن. البته دعا و قرآن را همه می توانند استفاده کنند اما آثار دیگر عمومیت ندارد.

ببینید در این سن چه چیزی شما را بیشتر به سمت خدا جذب می کند، همان را مغتنم شمارید.

گاه مناجات یک جوان را اداره می کند، گاه یک غزل یا قصیده کمبودهای درونی را ترمیم می کند. لذتی که انسان از یک غزل خوب می برد هرگز از ترانه نمی برد، ترانه سمی است که لذت کاذب ایجاد می کند اما غزل شهد است که لذت صادق ایجاد می کند و تا آخر پیری با انسان هست.))

و در پایان یه بیت شعر از حافظ تقدیم به اونایی که اهل دلند:

عاکف درگه آن پرده نشینم شب و روز

تا به یک غمزه ی او قطره شود دریایی...

التماس دعا