من آپم...
یه سر به ما بزن....
ممنون که سر زدی....
دیگه از ما یادی نمی کنی... 
و هزاران هزار کلیشه ی دیگر.نمی دانم چرا از این جمله ها  خوشم نمی آیداصلا:

1)هدف ما از وبلاگ نویسی چیست؟بالا بردن آمار بازدید کنندگان،دوست یابی،کاستن از عقده های حاصل از بی توجهی اطرافیان،...یااینکه هدف فراتر از اینهاست مثلا ارتقای سطح علمی مخاطبین!(که به نظر من دستیابی به چنین هدفی از طریق وبلاگ بسیار سخت و تقریبا غیر ممکن است زیرا کمتر کسی برای یادگیری مطلبی به یک وبلاگ مراجعه می کند)
راستش نمی دانم چه سودی در افزایش تعداد بازدید کنندگان هست،که بعضی ها روز و شب و نهار و شامشان(!)شده است افزایش آمار بازدیدکنندگان.احتمالا این افراد شبها هم خواب افزایش تعداد بازدیدکنندگان وبلاگشان را می بینند و شاید بهترین رؤیا برای این افراد ،رسیدن تعداد بازدید کنندگان به چند میلیون بازدید کننده است چه رؤیای خوبی!!!فقط تنها اشکالش این است که این دید شخص را به ناکجا آباد خواهد برد.
فکرش را بکنید که روزانه چند ساعت وقت صرف نوشتن وبلاگ می شود؟ واین همه وقت چقدر بازدهی دارد؟بگذریم از هزینه های مالی که صرف می شود.اگر این وقت و هزینه صرف چیز دیگری مثل کارهای علمی،ورزش ،مطالعه ، ابتکار و ... می شد چه بسا صدها برابر بازدهی بیشتری می داشت.هر چه باشد ما در برابر وقت خود مسئولیم
و چند سؤال....

2)چند درصد از کسانی که به یک وبلاگ خاص مراجعه می کنند ، هدفشان یادگیری یک مطلب و یا ارتقای دینی و علمی است؟
3)چند درصد از مراجعین به یک وبلاگ خاص مطالب آن وبلاگ را به طور کامل و دقیق می خوانند؟و مهم تر اینکه چند درصد از این افراد، به آنچه در یک وبلاگ خوانده اند خوانده اند عمل می کنند؟
4)چند درصد از وبلاگ نویسان ،تنها با این انگیزه به یک وبلاگ سر می زنند که صاحب آن وبلاگ هم متقابلا به وبلاگ آنها سر بزند تا تعداد بازدید کنندگان وبلاگشان افزایش یابد؟
و هزاران سؤال دیگر از این دست.
اما مهم ترین سؤال اینکه
با وبلاگ نوشتنمان چقدر به ظهور کمک کرده ایم؟ چند درصد از ما وبلاگ می نویسیم به این امید که آقا بخواند و آمار بازدیدکنندگان برایمان بازیچه است؟اگر وبلاگ نوشتنمان به ظهور کمکی نکند هم در دنیا ضرر کرده ایم(چون وقت گرانبهای خود را صرف کرده ایم) و هم در آخرت.پس بیایید از این پس به این امید وبلاگ بنویسیم که با وبلاگ نوشتن ما فرج نزدیکتر شود.
 چند بیت از اشعار مرحوم محمد رضا آغاسی جالب توجه است که:
   بلوغ خوش نویسی حق نویسی است        مقید خوانی و مطلق نویسی است
   خوشا آنان که از او می نویسند                ز خط و خال و ابرو می نویسند
   الفبا ریزه خوار مکتب اوست                     تمام نقطه ها خال لب اوست 
   خوش آن کاتب که در هفتادمنزل               مرکب ساخت از خاکستر دل 
   بیا ای قطره یک دم اهل دل شو                زخود بگذر به دریا متصل شو   
   به دریایی که بی پا و سر آمد                   زفهم و وهم ما دریا تر آمد
   مجوی امواج از دریا برون را                       ببین انا الیه راجعون را